Bow's Journey Under the RainBow

And this is a little journey of me...

Thursday, September 21, 2006

My Last Day in Japan...

และแล้ววันนี้ก็มีถึง..
วันนี้แล้ว วันสุดท้ายของชีวิตนักเรียนแลกเปลี่ยนในญี่ปุ่น

หนึ่งปีเต็มพอดิบพอดี

กลับไปนั่งเปิดรูปที่ถ่ายในวันนี้เมื่อปีที่แล้วดู เห็นอะไรหลายๆอย่างในตัวเราที่เปลี่ยนแปลงไป (ไม่นับเรื่องสีผิว และน้ำหนักนะ..)

ตอนนั้นไม่คิดเลยว่าจะใช้ชีวิตอยู่ในประเทศนี้ได้ตั้งปี ภาษาก็ไม่ได้เลย ง่อยมาก.. ประกอบกับเป็นคนขี้เหงาเหลือคณานับ

แต่พอถึงตอนนี้.. กลับรู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็งขึ้นนะ จากตอนแรกภาษาญี่ปุ่นไม่ได้เลยก็มั่วๆซั่วๆมาจนได้ จากวันแรกๆที่ไปซื้อของในคอมบินี่คนคิดเงินถามว่าจะเอาถุงหรือเปล่ายังฟังไม่ออก ถามไรมาชั้นก็ "ไฮ้ๆ" ไปตลอด แต่ก็ยังใช้ชีวิตมาได้จนวันนี้ เหอๆ

จากตอนแรกที่เหงามากๆ แต่กลับได้รู้จักคนเยอะแยะ มีอะไรทำแทบทุกวัน ได้ไปเที่ยวมากมายหลายที่ (ขอบคุณพี่ๆมากค่ะ.. โดยเฉพาะพี่ใหม่ พี่พลัง และพี่ๆที่เกียวโตทุกคน ขอบคุณค่ะ)

จากคนที่ไม่รู้จักตัวเองเท่าไหร่ ตอนนี้กลับรู้จักตัวเองมากขึ้น... เข้าใจความคิดและความรู้สึกของตัวเองหลายๆอย่าง และก็ได้เวลาที่จะเปลี่ยนแปลง..

นี่คือวันสุดท้ายของเราในญี่ปุ่น...

ออกจากบ้านพี่ใหม่แต่เช้า วิวสุดท้ายของ Lion Mansion ที่ซุกหัวนอนตลอดระยะเวลาสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา (ไม่นับก่อนหน้านี้นะ มันนับไม่ได้จริงๆง่ะ เหอๆ) ... ขอบคุณค่ะพี่ใหม่

ออกเดินทางออกจากเกียวโตด้วยรถลิมูซีนบัส มุ่งหน้าสู่สนามบินคันไซ

ชานมยี่ห้อโปรดขวดสุดท้าย...

ถึงแล้วสนามบินคันไซ ใช้เวลาเดินทางประมาณสองชั่วโมงกว่าๆ

ไปเดินเอ้าท์เล็ทที่ Ringu Town เป็นครั้งสุดท้ายด้วยความเร็วแสง (กลัวตกเครื่องบิน)

Matcha Cream Frappuchino เครื่องดื่มสุดโปรดแก้วสุดท้าย

วิวของประเทศญี่ปุ่นผ่านทางสนามบินเป็นครั้งสุดท้าย

ได้เครื่องบินแบบนี้ด้วย ไม่ได้นอนเลย ฮ่าๆ ดู X-Men สนุกหว่ะ..

เดินทางกลับสู่ประเทศไทย..........................................

ฤดูใบไม้ร่วง

ฤดูหนาว

ฤดูใบไม้ผลิ

ฤดูร้อน

หนึ่งปีในญี่ปุ่น... จะเป็นความทรงจำที่แสนวิเศษของเราเสมอและตลอดไป

I'm gonna miss Japan..

บล็อค *Bow's Journey Under the RainBow* ขอปิดฉากที่นี่ค่ะ อยากจะขอมอบบล็อคนี้ให้เป็นเรื่องของชีวิตหนึ่งปีในญี่ปุ่นล้วนๆ หลังจากนี้จะย้ายไปอีกบล็อคนึง คือ *Bangkokian on the Move~*ตามไปติดตามกันต่อได้เลยค่า~

ปล. สรุปว่ายังไม่ได้เขียนเรื่องฮอคไกโดเลยง่ะ ทั้งๆที่มีเรื่องให้เขียนเยอะแยะมากมายทีเดียว เอาไงดีหว่า... คอมเมนต์กันมาละกันนะคะ อาจจะมาเขียนทิ้งทวนบล็อคญี่ปุ่นถ้ามีเสียงเรียกร้องจากแฟนๆ อิอิ

Tuesday, September 19, 2006

Thai Festival in Osaka 2006

สัวสดีค่ะ..
ตอนนี้อากาศที่ญี่ปุ่นเริ่มจะกลับมาเย็นๆนิดหน่อยอีกครั้ง
หลังจากทนตรากตรำกับความร้อนระอุของฤดูร้อนมานาน.. จนทำให้ผิดที่เคยขาวใส ดำขลับไปอย่างน่าสะพรึงกลัว เหอๆ

งาน Thai Festival in Osaka ในปีนี้เป็นงานสุดท้ายที่เราจะได้มาช่วยงานสมาคมนักเรียนไทยฯ ปีที่แล้วงานนี้ก็เป็นงานแรกเลยที่ได้ (จับพลัดจับผลู) มาทำ อ่านเรื่องราวของงานปีที่แล้วได้ที่นี่

งานปีที่แล้วคืองาน Thai Food Festival แต่ปีนี้เหลือแค่ Thai Festival เฉยๆ เพราะว่ามันไม่ได้มีแค่อาหารอ่ะสิ

หน้างาน ปีนี้จะที่สวนสาธารณะ Tennoji ที่เดิม

โปรแกรมงาน

ก่อนจะเข้าเรื่องความบ้าของเรา.. ขอเข้าเรื่องหน้าที่ก่อนนะ เดี๋ยวจะหาว่าเราไม่ทำอะไรเอาเวลาไปดูคอนเสิร์ตอย่างเดียว ฮ่าๆๆ

หน้าที่อันนั้นก็คือ.... เฝ้าซุ้ม!!!

พี่กบ โบว์ และโดนัท ที่ซุ้มของสมาคมนักเรียนไทยฯ

อ๊ะอ๊ะ.. อย่าหาว่าไร้สาระนะจ๊ะ
เฝ้าซุ้มนี่ต้องใช้ skill ภาษาญี่ปุ่นพอสมควรนะจะบอกให้ เหอๆ ซึ่งเราไม่ค่อยได้ใช้หรอก ปรกติแล้วพี่กบจะเป็นคนใช้ เหอๆๆๆ ใครมาถามอะไรยากๆเราโยนให้พี่กบตอบตลอด.. เหอๆๆ

ไปดูกันดีกว่าว่านักเรียนไทยคนอื่นนอกจากงานเฝ้าซุ้มเนี่ย เค้าทำอะไรกันบ้าง
เริ่มจาก...

บุ๋ย (น้องเม็ดข้าว) และพี่ปุ้ม เป็นมาสคอสให้กรมการค้าส่งออก โปรโมทข้าวไทยค่า

นอกจากนี้ก็ยังมีพี่ต้น พี่หนา และพี่ใหม่ที่ขายอาหารไทย ตักข้าวแกง ย่างไก่ ทอดกล้วยกันจนมือระวิงทีเดียว

วงดนตรีรับเชิญจากโตเกียว วง J-T Bridge วงนี้เคยเจอกันแล้วครั้งนึงตอนงานเฉลิมพระเกียรติฯ

งานนี้ไม่มีบทบาทบนเวทีอ่ะนะ.. งานมันใหญ่เลยหันเหมาเป็นกรรมกรแทน ฮ่าๆๆ

อ่อ.. จะว่าไปก็มีกลุ่มคนที่ดูท่าทางเหมือนผู้ใช้แรงงานมาเที่ยวงานทุกวันอ่ะนะ คือเมากันตั้งแต่เที่ยง แล้วก็เต้นแรงเต้นกา น่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างยิ่ง.. ดิชั้นขอเฝ้าซุ้มอยู่เงียบๆละกันนะคะ

อ่อ ซุ้มนักเรียนอยู่ข้างซุ้มการบินไทย เลยมีรูปนี้เกิดขึ้น ฮ่าๆๆๆ

งานนี้ยังได้เจอ penfriend ที่ติดต่อกันมานานตั้งแต่สมัย ม.1 อีกครั้ง ไม่เคยเล่าเรื่องเพื่อนคนนี้ให้ฟังในบล็อคเลยเพราะตั้งแต่มาที่นี่ก็ไม่ค่อยได้เจอกัน ทั้งๆที่เขียนจดหมายติดต่อกันมาเป็นเวลานานเป็นสิบปีแล้ว เคยขี้เกียจเขียนแล้วก็หายๆกันไปอยู่เหมือนกันแต่ก็กลับมาติดต่อกันใหม่... เป็นคนญี่ปุ่นที่บังเอิญได้ที่อยู่เค้ามาจากหนังสือพิมพ์ Student Weekly สมัยเด็กๆ เป็นช่วงที่กำลังหัดภาษาอังกฤษ แล้วก็เขียนจดหมายติดต่อกันเรื่อยมา เคยเจอกันครั้งนึ่งตอนที่เรามาทัวร์ญี่ปุ่นตอนปีสอง เค้าไปเที่ยวที่เมืองไทยครั้งนึงตอนเราอยู่ปีสาม และอีกครั้งคืองานอาหารไทยปีที่แล้วนั่นแหละ

ตอนนี้เค้าจะแต่งงานแล้ว และประกอบกับเราก็จะกลับเมืองไทยแล้วเลยมาเจอกันอีกครั้ง

ตอนนี้เราพอพูดภาษาญี่ปุ่นได้บ้าง จากที่ตอนแรกต่างคนต่างคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง เพราะเค้าพูกอังกฤษไม่ค่อยได้ ส่วนเราไม่ได้ญี่ปุ่นเลยยยยยยยยย วันนี้เค้าบอกดีใจมากที่สื่อสารกันรู้เรื่องสักที..

....................................................

ขอเข้าเรื่องความบ้าของตัวเองหน่อยนะ...

งานนี้มีศิลปินจากแกรมมี่มาแสดงในงานสี่คน คือ..

พลพล น้ำตาล AF1 (ติ๊ก กัญญารัตน์นี่มาทำรายการของเค้าอ่ะนะ ไม่ได้มาร้องเพลง) แอ็ป และเอ็ม The Star

มาเยี่ยมซุ้มนักเรียนไทยด้วย

ส่วนรูปคอนเสิร์ตนั้น.. ต้องขออภัยหนุ่มๆทุกคน เพราะมีแต่รูปเอ็มล้วนๆ ฮ่าๆๆ แบบว่าไม่ถ่ายคนอื่นเลย นี่ช้านเปนอารายปายยยยยย

แถมวีดีโอให้ด้วย เพลงอย่าร้อนตัว อัลบั้มออกแล้ววันนี้อย่าลืมไปช่วยกันอุดหนุนนะคะ (ช่วยโปรโมทสุดๆ) เดี๋ยวกลับไปเมืองไทยจะไปซื้อเหมือนกัน รอก่อนนะ เหอๆ

ยังไม่จบแค่นั้น...

คือคนมันเป็นบ้าอยู่อ่ะ ต้องเข้าใจเรานิดนึงนะ เหอๆ...

จะบอกว่าตอนแรกก็เฉยๆนะ หน้าเค้าเปลี่ยนด้วยแบบว่าอัลบั้มแรกไม่ได้หน้ายังงี้นี่หว่า เหอๆ... แต่คือแบบเสียงดีมากๆอ่ะ แบบว่าไม่ใช่แฟน The Star เลยไม่ได้รู้จักอะไรมาก่อน ตอนอัลบั้มแรกก็เหมือนว่าเค้าได้ร้องเพลงที่มันไม่เหมาะกับเค้าด้วยแหละมั้ง แต่พอขึ้นมาร้องบนเวทีนะ.. โอ้มายก้อด~ เสียงดีขนาด หลงเสียงไปเลย บ้าไปเลยยยยย

อ่อ.. พอจบคอนเสิร์ตแล้วก็มีการให้ศิลปินมาแจกลายเซ็นให้แฟนๆด้วย ส่วนเราก็ไปนั่งทำบ้าเป็นล่ามโง่ๆให้เค้าอยู่สองวันอ่ะนะ

ก็เลยได้รูปคู่มา... หน้ามันทีเดียวหลังจากฝ่าแดดลมฝนมาตลอดวัน เหอๆ

ก็ไม่ได้คุยอะไรกับเค้ามากมายหรอกนะ บทสนทนาก็ประมาณว่าเค้าพูดว่าอย่างนี้ ชื่อเค้าสะกดยังงี้อะไรอย่างงี้แหละ จริงๆอยากจะพูดมากกว่านี้ แต่เดี๋ยวไปพูดมากๆเค้าจะหาว่าเราบ้า ฮ่าๆ (แต่ก็บ้าจริงๆอ่ะนะ) ก็เลยต้องนั่งเงียบๆปกปิดความบ้าของตัวเองไว้ อีกสองวันจะกลับเมืองไทยแล้ว แต่ก็คงไม่ได้เจออีกแล้วอ่ะนะ ขอตักตวงให้เต็มที่ ถ่ายรูปมาเต็มสตรีมเลย เหอๆ แต่เหมือนเค้าจะเข้าใจว่าเราเป็นเด็ก ODOS หรือเปล่านะ เหอๆ.. คือว่าไม่ได้เป็นเด็ก ODOS อ่ะค่ะ -_-"

ตอนนี้ยังอยู่ในอาการเพ้ออยู่ ขอเวลาปลุกตัวเองให้ตื่นอีกสักสองสามวันนะ เพราะงั้นช่วงนี้ให้คุยอะไรกะเราก็ทำใจนิดนึงว่ามันจะพูดเรื่องเอ็มออกมาโดยไม่รู้ตัว เหอๆ

วันที่สาม... ไม่ได้ไปนั่งเป็นล่ามโง่ๆให้แล้ว เพราะว่าต้องไปขายซีดีแทน รวมถึงต้องรับมือกับเหล่าแฟนเพลงที่มีมาหลายรูปแบบมากเลยทั้งคนที่พยายามเข้าหลังเวที ลุงหื่น ฝรั่งที่พยายามเกาะแกะนักร้อง คุณป้าที่ซื้อของมาแจกนักร้องเพื่อให้เค้าประทับใจ (แกว่าอย่างนั้นน่ะนะ) ฯลฯ คือ คนดีๆก็มีแหละ แต่ส่วนใหญ่จะจำได้แต่อะไรแปลกๆ หึหึ

จบงาน... เหนื่อย แต่ก็สนุก
(เสียงหายไปเลยวันนี้พูดไม่ได้ ความว่าอาจจะเป็นเพื่อนกรี๊ดดดดดดมากเกินไป และตะโกนขายซีดีมากไป...)

..............................................................

หนึ่งปีที่ผ่านมา ขอบคุณพี่ๆสมาคมนักเรียนไทยฯมากค่ะ ถ้าไม่มีพี่ๆโบคงไม่ได้ทำอะไรสนุกๆแบบนี้ ขอบคุณค่ะ

Friday, September 15, 2006

งานเลี้ยง... และการอำลา

ปกติเป็นคนชอบงานเลี้ยง ด้วยเหตุผลสองประการคือ
1. ได้พบปะผู้คน
2. ได้กิน

แต่งานเลี้ยงแบบนี้ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เพราะถึงแม้จะมีเหตุผลทั้งสองประการที่กล่าวมาประกอบด้วยก็แล้ว เมื่องานเลี้ยงจบเมื่อไหร่ก็จะต้องตามมาด้วยการจากลาเสมอ การจากลาครั้งนี้ไม่ใช่การจากลาแค่ประเดี๋ยวประด๋าว เพราะดูเหมือนว่ายังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่จะได้พบกันอีก...

ใกล้จะครบหนึ่งปีแล้วที่มาอยู่ที่ญี่ปุ่น ได้เจออะไรมากมาย ได้พบผู้คนมากมาย ทั้งเรื่องสนุกและเศร้า บางทีก็ปนๆกันไป เรื่องจะเล่าในวันนี้คงจะเป็นประสบการณ์แบบหลังสุข นั่นก็คือถึงแม้ว่าจะสนุก แต่มันก็มีความเศร้าคละเคล้าปนอยู่ด้วยเหมือนกัน

อย่างที่บอกว่าอยู่จะครบหนึ่งปีแล้ว มันก็ถึงเวลาแห่ง "งานเลี้ยงอำลา"

เกิดมาได้มีโอกาสได้ร่วมในงานเลี้ยงอำลาหลายครั้ง ทั้งเลี้ยงส่งเพื่อน เลี้ยงส่งพี่ แต่คราวนี้เป็นงานเลี้ยงส่งเราเอง..

งานแรกเกิดขึ้นที่ร้านแห่งนี้...

ตามคำเรียกร้องของเราว่าอยากกินปลาดิบ...
ทั้งๆที่อยู่ฮอคไกโดก็ฟาดปลาดิบมาอย่างเต็มที่แล้ว แต่ยังไม่พอค่ะ เราจะเพิ่มเชื้อความดิบเข้าไปในร่างกายเข้าไปอีกกกกก

งานวันนี้ประกอบด้วย...

พี่หนา พี่อู๋ พี่น็อต พี่ต้น พี่กี้ พี่ใหม่ เรา พี่พลัง พี่เน็ท พี่โหน่ง พี่หลา พี่ฉั่ว และ พี่กั๊ก (มีโดนัทตามมาในคราวหลัง)

อาหารวันนี้ได้แก่... แน่นอน ปลาดิบ

นอกจากนี้ยังมีปลานึ่งและปลาทอดอีกด้วย... กินกันให้สำลัก OMEGA3 กันไปเลย (ว่าแต่มันมีหรือเปล่านะ)

ต่อกันด้วยร้านนี้...

เพื่อไปกินเจ้านี่ เค้กชาเขียว

งานนี้คนมาเยอะมาก... ไม่คิดว่าจะมีคนมาเยอะขนาดนี้ ดีใจมากจนพูดอะไรไม่ออก อีกอย่างมันคงจะสนุกสนานรื่นเริงกันเกินไป จนดูเหมือนว่าเป็นการนัดมากินข้าวสนุกสนานกันเฉยๆ ตัวเราเองก็ไม่อยากจะเรียกมันว่า "งานเลี้ยงอำลา" ซักเท่าไหร่ เพราะอย่างที่บอก เมื่อจบงานเลี้ยงไป สิ่งที่ตามมาติดๆกันข้างหลังก็คือ การอำลา

...................................................

วันต่อมา... ไปเอาตั๋วเครื่องบินที่โรงเรียน จึงมีงานเลี้ยงอีกงานเกิดขึ้น งานเลี้ยงเล็กๆ แต่อบอุ่น ประกอบด้วย...

พี่ปอย เรา และพี่พลัง

เป็นร้านอาหารสุดหรู ที่ไม่น่าเชื่อว่าจะตั้งอยู่ในโรงเรียน แค่ดูการวางช้อนส้อมก็บ่งบอกได้ว่ามันหรูเจรงงงๆ

รายการอาหารสุดหรูเริ่มด้วย ออเดิร์ฟ

ขนมปัง

อาหารจานหลัก

ปิดท้ายด้วย ของหวาน

ปกติแล้วเป็นคนชอบของฟรี...
ยิ่งกินฟรียิ่งชอบ

สองงานนี้กินฟรีตลอด แต่ทำไมนะไม่ยักชอบ...

....................................................................

สุดท้าย...
ขอบคุณค่ะ ขอบคุณพี่ๆทุกคน

ขอบคุณสำหรับความรักความอบอุ่นที่ให้กันมาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา

ขอบคุณที่คอยเป็นห่วงเป็นใยเด็กดื้อๆ โง่ๆ คนนี้เสมอ

และขอโทษ.. ที่หลายๆครั้งทำให้พี่ๆไม่สบายใจ ขอโทษที่บางครั้งทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย และสารพัดที่คนบ้าๆคนนึงมันจะทำได้ แต่พี่ๆก็ให้อภัยและเตือนกันเสมอ ขอบคุณมากค่ะ

..................................................................

ความอบอุ่นแบบนี้... จะไม่ลืมเลยค่ะ

Wednesday, September 13, 2006

Nahoko in Kyoto ทริปเที่ยวและกินทั่วเมือง

สวัสดีค่ะ
ช่วงนี้มีเรื่องให้เล่าทุกวัน จนคิดว่าคงจะอัพเดททุกเรื่องไม่ได้ จะเอามาเล่าเฉพาะบางเรื่องที่มันน่าสนใจแล้วกันเน๊อะ

ก่อนจะไปพูดเรื่องที่เขียนไว้เป็นหัวข้อ ขอเล่าเรื่องที่ตั้งใจจะเขียนแต่เปลี่ยนใจไม่เขียนแล้วดีกว่า หุหุ คือเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา พี่ใหม่หางานมาให้ทำ พอดีว่าเค้าขาดคนพอดี พี่ใหม่เห็นเรานอนอยู่บ้านว่างๆ กลัวจะอ้วน (ไปกว่านี้) เลยให้ออกไปหาอะไรมีสาระทำสักหน่อย

งานที่ว่าคือการไปเป็นครูอีกแล้วคุณผู้ชม...
หลังจากที่ตอนที่อยู่ฮอคไกโดไปเป็นครูมาแล้วหลายโรงเรียนด้วยกัน คราวนี้เลยไม่ค่อยหวั่นใจเท่าไหร่ แต่ก็นะ...ภาษาญี่ปุ่นระดับประถมอย่างเราไปพูดให้เด็กมันฟังรู้เรื่องก็ดีใจจะตายอยู่แล้ว เหอๆ

เรื่องนี้ขอไม่เล่าให้ฟัง เข้าไปอ่านที่บล็อคของพี่ใหม่

โบว์ พี่ใหม่ พี่ชมพู่ พี่น็อต พี่กบ พี่สโนว์ และคณาจารย์

............................................................

ขอเข้าเรื่องที่จั่วหัวไว้...
มาถึงตอนนี้คนที่อ่านบล็อคเราบ่อยๆ คงไม่มีใครที่ไม่รู้จัก "นาโฮโกะ" เพื่อนสาวชาวญี่ปุ่นของเรากันแล้วล่ะมั้ง

นาโฮโกะเคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่คณะเราเป็นเวลาหนึ่งปีสมัยที่เราอยู่ปีสาม พอเรามาญี่ปุ่นก็เลยติดต่อกันเป็นระยะๆ และเราได้ไปขออาศัยที่ซุกหัวนอนที่บ้านเค้าหลายครั้งคือโตเกียวครั้งที่ 1 กิฟุ และ โตเกียวครั้งที่ 2

คราวนี้ได้โอกาสที่นาโฮโกะจะมาเยี่ยมเราบ้าง...

แต่ไม่ได้นอนบ้านเรานะ เพราะตอนนี้เราเป็นคนไม่มีบ้าน เหอๆๆๆๆ จะให้มานอนบ้านพี่ใหม่อีกคนก็ใช่เรื่อง แค่เราคนเดียวก็เต็มบ้านแล้ว เหอๆๆๆๆ

เย็นหลังจากที่ไปเค้นภาษาญี่ปุ่นออกมาพูดกับเด็กนักเรียนที่โกเบเสร็จเราก็นั่งรถกลับมาหานาโฮโกะที่เกียวโตทันที เริ่มอาหารมื้อแรกที่ร้านอาหารยอกฮิตที่นักเรียนไทยในเกียวโตต้องพาเพื่อนไปกินคือร้านข้าวหมูทอด Katsukura นั่นเอง (พี่น็อตเพิ่งจะกินไปก่อนหน้านี้สองวันต้องกลับมากินอีก เหอๆๆ)

พี่ใหม่ โบว์ พี่หนา นาโฮโกะ และพี่ต้นที่หน้าร้านหมูทอด

วันต่อมาก็ออกไปทัวร์วัดต่างๆที่เกียวโต แล้วมากับเราเนี่ยคิดถูกแล้วเหรอ ฮ่าๆๆ เราค่อนข้างหวั่นใจทีเดียวนะ เพราะตัวเราคนเดียวหลงๆเราไม่ค่อยกังวลเท่าไหร่เพราะไม่ได้พาคนอื่นหลงไปด้วย เดินไปเดินมาเดี๋ยวมันก็เจอเองง่ะ แต่คราวนี้จะพาเพื่อนหลงป่าวนะ เหอๆๆ

เริ่มที่แรกที่จะไปวันนี้คือวัดทอง หรือ Kinkakuji

วัดนี้เคยไปแล้วครั้งนึงเมื่อนานมาแล้วคลิ๊กจ๊ะ

หลังจากนั้นก็ไปนั่งจ้องสวนหินให้เกิดปัญญากันต่อที่วัด Ryoan-ji (竜安寺) แปลว่าวัดแห่งมังกรอันสงบ (แปลเป็นไทยแล้วประหลาดๆหว่ะ)

สัวเหตุได้ว่าวัดที่เป็นศาสนาพุทธนิกาย Zen จะมีลักษณะเด่นตรงที่จะมีสวนหิน ซึ่งสวนหินนี้มีไว้จ้องค่ะ จ้องเข้าไป จ้องให้มันเกิดปัญญา หลังจากที่เราจ้องไปนานๆ ก็เกิดปัญญาเหมือนกัน แต่เป็นปัญญาอ่อน เหอๆๆๆ

ให้ดูว่ามีคนมานั่งจ้องหินที่วัดนี้เยอะขนาดไหน

หลังจากนั้นก็ไปต่อกันที่วัด Ninna-ji (仁和寺）

วัดนี้จริงๆแล้วไม่ได้ตั้งใจจะไป แต่ไปเพราะว่ามันเป็นจุดเปลี่ยนรถเมล์พอดี หุหุ เลยไม่ได้เสียตังค์เข้าไปข้างใน แหม..ห้าร้อยเยนแหละ

ต่อกันที่วัด Myoshin-ji (妙心寺）

วัดนี้นาโฮโกะอยากไป เพราะเป็นวัดในนิกาย Myoshin ที่นาโฮโกะนับถือพอดี หายากนะคนญี่ปุ่นที่นับถือศาสนาแบบจริงๆจังๆ

คือว่าวัดนี้น่ะนะ มีกจุดเด่นที่สำคัญคือในตัวอาคารหลักของวัด มองขึ้นไปบนเพดานจะมองเห็นรูปมังกรตัวใหญ่มากกกกกกกกก ซึ่งจะเข้าไปดูเนี่ยต้องเสียตังค์เข้าไปห้าร้อยเยน แล้วห้ามถ่ายรูป... เลยไม่มีมาให้ดูว่ามันหน้าตายังไงต้องขออภัย เหอๆๆ

หลังจากทัวร์วัดกันไปเรียบร้อยสี่วัดก็มุ่งหน้าเข้าตัวเมืองไปหาของกินกัน...

วันนี้เอารูปน้ำแข็งใสชาเขียวมากฝาก

เราไม่ได้อยากกินเลยยยยยย นาโฮโกะเค้าอยากกินนนนนนนน เราเลยขับพลัดจับผลูไปกินด้วยแต่นั้นเอ๊งงงงงงงง (แผล่บ..ปาดน้ำลาย)

รูปขนมญี่ปุ่นสวยๆที่ไปเจอที่ตลาด

ปิดท้ายด้วยรูปซูชิของปลอม น่ารักมั้ยยยยย

ปิดท้ายวันนี้ด้วยการพานาโฮโกะไปดินเนอร์ที่บ้านพี่ต้น กับพี่ใหม่และพี่หนา ได้ศัพท์แสลงภาษาไทยกลับมาเพียบเลย ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณพี่ๆมากค่ะ อร่อยมากกกกกกก ขอบคุณที่ช่วยดูแลเพื่อนโบว์ด้วยน้า~

ขอโทษนาโฮโกะด้วยที่การมาครั้งนี้เราไม่ได้ช่วยเทคแคร์เท่าไหร่ ออกจะแนวพอหลงซะด้วยซ้ำ แล้วเจอกันที่เมืองไทยนะ ^^

Bow's Journey Under the RainBow

Thursday, September 21, 2006

My Last Day in Japan...

Tuesday, September 19, 2006

Thai Festival in Osaka 2006

Friday, September 15, 2006

งานเลี้ยง... และการอำลา

Wednesday, September 13, 2006

Nahoko in Kyoto ทริปเที่ยวและกินทั่วเมือง

Bow's Journey Under the RainBow

About Me

My Blogs

Previous Posts

Archives