ว่าด้วยเรื่องปาร์ตี้ และการบริโภค อืม...
หวัดดีจ้าาา
ได้ข่าวว่าจะสอบกันแล้ว อ่านหนังสือกันถึงไหนแล้วล่ะ
ส่วนเรา...
วันศุกร์นี้จะสอบแล้ว แต่ยังไม่ได้ทำไรเลย
มัวแต่นั่งเล่นเน็ท นอนอืดอยู่บ้านเนี่ยแหละ
เหอๆๆๆๆ
...............
ว่าด้วยเรื่องหัวข้อ...
ไม่รู้ทำไมนะ ท่าทางคนญี่ปุ่นจะชอบพวกเรื่องปาร์ตี้เป็นพิเศษ
ตั้งแต่เรามีนี่ก็มีหลายปาร์ตี้แล้ว และท่าทางว่ามันจะผุดขึ้นมาเรื่อยๆซะด้วย
แต่ก็ดีแล้วล่ะ
เพราะไอ้เรื่องกิน (ฟรี) เนี่ย...เราชอบอ่ะ เหอๆๆๆ
เมื่อวานนี้ทาง International House หรือก็คือทางหอพักของเราเอง
ได้มีการจัดงานเลี้ยงเนื่องในโอกาสอะไรก็ไม่ทราบ..
แต่ท่าทางจะเป็นงานเลี้ยงต้อนรับอ่ะมั้ง
มีการเชิญคนใหญ่คนโตของทางมหา'ลัยมา
รวมถึงเชิญทางสถานกงศุลของไทยมาด้วย
งานนี้กินฟรีค่ะ...เหอๆ ไม่พลาดๆ
ไปถึงงาน..สายนิดหน่อย แล้วก็ไม่ได้สนใจพวกพิธีการอะไรงี้เลย
มองของกินอย่างเดียวว่ามันมีอะไรบ้าง
น่ากินอ่ะดิ อิอิ
ต่อด้วยมุมของหวาน ซี๊ดดดด
พอเริ่มเปิดให้กินกันเท่านั้นแหละ
เราว่าเราเร็วแล้วนะ...แต่ทำไมของมันหมดเร็วจังหว่า
ของที่อยากกินสลายไปอย่างรวดเร็ว
ดีนะ...ที่เรามุ่งไปที่มุมซูชิเป็นอันดับแรก เพราะคิดว่ามันคงต้องหมดเร็วแหงๆ
แต่ก็ทำให้พลาดมุมของหวานไป แย่หว่ะ..
อิจฉาอ่ะดิ อิอิ
อ่อ...ในงานมันไม่ได้มีแค่ของกินอย่างเดียวเท่านั้นนะ อย่าเข้าใจผิด
ยังมีการแสดงของตัวแทนประเทศต่างๆที่นำมาแสดงกันด้วย
ซึ่งก็มีแค่ อินโดฯ เกาหลี และอะไรอีกประเทศไม่รู้ดูจีนๆ
แต่เราก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่อะ เหอๆ..
อ่อ..อย่างที่บอกไปตอนแรกว่าเค้าเชิญทางสถานกงศุลไทยมาด้วย
ซึ่งเราก็เคยเจอแล้วทั้งนั้นอ่ะ เพราะว่านะ..เราได้โดนลากไปทำงานซึ่ง
คลุกคลีกับกงศุลมาหลายครั้งพอดู อืม..
งานนี้..คุยกับพี่โจ้ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่กงศุลไทยประจำนครโอซาก้า
คุยไปคุยมา...อ่าว เป็นรุ่นพี่คณะนี่หว่า เหอๆ
พี่เค้ารุ่น 39 อ่ะ ภาคปกครอง...หลังอาจารย์เอกหนึ่งรุ่นนะเค๊อะ
พี่เค้าบอกสอบปลัดไม่ติดตอนนั้น แต่สอบติดกระทรวง เออดีเน๊อะ
คุยไปคุยมา..อ่าวเป็นพี่โรงเรียนอีก แถมสายศิลป์-ฝรั่งเศสเหมือนกันอีก
เค้าก็ถามเราว่าเรียนฝรั่งเศสกับใคร เราก็บอกกับอาจารย์วาสนา
เค้าก็บอกเค้าก็เรียนเหมือนกัน ตอนนั้นอาจารย์ยังสาวและสวยมาก...
เอ่อ...นึกภาพไม่ออกเท่าไหร่ อิอิ
แต่ก็นะ...ไม่รู้ทำไม พอของกินเริ่มหมด
คนก็เริ่มสลายโต๋กันหมด...
แสดงว่าทุกคนนี่ไม่ต่างจากเราเลย กะมากินกันเต็มที่เลยเน๊อะ
พี่โจ้ ท่านรองกงศุล พี่นัท มุก มิโฮซัง (เจ้าหน้าที่ประจำศูนย์ นร.ต่างชาติ) และเราเอง
.....................................................................
เออ...จะว่าไป ช่วงนี้รู้สึกว่าตัวเองบริโภคมากขึ้นไงก็ไม่รู้หว่ะ
คือข้าวอะไรงี้ก็ไม่เท่าไหร่หรอก กินน้อยอยู่แล้ว
แต่หนักไปพวกขนมกับไอติมหว่ะ
แบบว่า...เป็น ice-cream lover อ่ะนะ
เห็นไอติมเป็นไม่ได้ต้องลองๆ...
แถมขนมก็มีหลากหลายเหลือเกิน เข้าใจใช่มะ
(เดี๋ยวเดือนมีนากลับบ้านจะซื้อไปฝากนะ จะได้เข้าใจเรา เหอๆ)
ดีนะ...
มีคนบอกว่าเค้กที่นี่อร่อยมาก
แต่เรายังไม่ได้เริ่ม...กลัวว่าเริ่มแล้วจะหยุดไม่ได้ แล้วจะแย่นะเค๊อะ เหอๆ
ไว้วันหลังเริ่มแล้วจะมาบอกละกัน ว่ามันอร่อยจริงป่าว งิงิ
................................
ส่วนอาการคิดถึงบ้าน...
ก็ยังเหมือนเดิมหว่ะ...
มีพี่คนนึงเคยถามว่า...
โบว์คิดว่าตอนเช้ากับกลางคืนเนี่ย ตอนไหนอาการหนักที่สุด
เราก็บอกว่าจริงๆแล้วพอๆกันอ่ะนะ แต่ว่าเราจะชอบตอนกลางคืนมากกว่า
เพราะว่าอะไรอ่ะเหรอ...
เพราะเรารู้สึกว่า
เมื่อเวลากลางคืนมาถึง มันก็เป็นสัญญาณที่บอกเราว่า
วันนี้กำลังจะผ่านไปแล้ว ตอนนี้...เรากำลังจะผ่านพ้นวันที่แสนทรมานไปอีกหนึ่งวัน
แต่ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาตอนเช้า...
ก็จะรู้สึกว่า วันใหม่ได้เริ่มขึ้นอีกแล้วเหรอเนี่ย
เฮ้อออออออ
ดูอาการหนักมะ...
คิดถึงทุกคน
posted by *BoW* @ 11:36 PM
4 comments
