ฤดูใบไม้ร่วง...ช่วงเวลาแห่งความเหงา
หายไปนานเลย ขอโทษทีเน้อ...
แต่ราก็จะพยายามอัพเดทไดอารี่ทุกอาทิตย์แหละ จะได้เข้ามาอ่านกัน
ตอนที่ไม่รู้ว่าจะเข้าเว็บไหนดี ก็เข้ามาอ่านไดเราละกัน อิอิ
ตอนแรกกะว่าจะมาอัพไดตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว แต่พอดีดึกไปหน่อย
ความง่วงเลยเข้าครอบงำความขยันทำให้ไม่ได้อัพ ขอโทษน้าา
เมื่อวานนี้สะดุ้งตื่นด้วยเสียงนาฬิกาปลุกตอน 8 โมงเช้า
แล้วก็คิดว่า เอ...วันนี้มันวันอะไรหว่า ทำไมเราต้องตื่นเช้าด้วย
ใช้เวลารวบรวมสติเล็กน้อย...ก็ถึงบางอ้อ
วันนี้จะไปเกียวโตนี่นา!
ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว...แถมเรามีโอกาสที่จะเจอและชื่นชมใบไม้แดงได้แค่ปีนี้ปีเดียวซะด้วย
พอได้โอกาสใบไม้เริ่มแดงเลยต้องรีบชักชวนเพื่อนฝูงออกไปชมใบไม้แดงกัน
เพื่อนร่วมทางวันนี้คือเปี๊ยกและปอ
เราไปถึงอุเมดะซึ่งนักับเปี๊ยกไว้ตรงเวลา คือเก้าโมงครึ่งพอดี
แล้วก็รีบจับรถไฟไปที่อาราชิยาม่าทันที
ส่วนปอ..จะตามมาที่หลังเพราะปอเรียนที่เกียวโต ไปเจอกันที่นั่นเลย
ไปถึงอาราชิยาม่าในตอนแรกก็คิดว่าจะผิดหวังซะแล้ว เพราะมองไปทางไหน
ก็เห็นใบไม้แดงเป็นหย่อมๆเท่านั้น อยากจะเห็นทุกต้นเป็นสีแดงนี่จะเป็นไปได้ไหมเนี่ย
แต่พอเดินไปสักพักก็เริ่มเห็นใบไม้แดงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ....
ไม่ผิดหวังแล้วเรา ^^
การชมใบไม้แดงก็ไม่มีอะไรเท่าไหร่
มันก็คือการเดินไปเรื่อยๆ เจอต้นไม้ใบไหนมีใบสีแดงก็รี่เข้าไปถ่ายรูปกับมัน
ถ่ายๆๆๆ....ถ่ายจนเบื่อไปเลย
จนในกล้องนี่แทบจะมีแต่รูปเรา และใบไม้สีแดง เหอะๆ
ก็ไม่รู้จะเล่าอะไรเกี่ยวกับการไปเที่ยวครั้งนี้แล้วแหละ
เพราะสาระสำคัญของวันนี้คือการเดินและถ่ายรูปกับใบไม้แดง
โอโคโนมิยากิมื้อเที่ยง
..........................................................................
อย่างที่ได้เปรยไว้แล้วตรงหัวข้อไดอารี่แล้ว
ก็อย่างว่าแหละ...ฤดูใบไม้ร่วงนี่นอกจากบรรยากาศรอบตัวจะกลายเป็นสีน้ำตาลแดง
ไปแทบทั้งหมดแล้ว อากาศที่เริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ มันก็เป็นสภาพแวดล้มรอบตัวที่ทำให้รู้สึกเหงาจัง
ทำไมหว่า...
เราก็อยู่นี่มาครบสองเดือนเต็มแล้ว แต่ทำไมยังไม่รู้สึกว่าชินเสียที
นับวันยิ่งทำให้รู้สึกคิดถึงบ้านจัง...
เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา อาจจะเป็นเพราะว่าเรามีเวลาว่างมาก
ทำให้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากๆด้วยเช่นกัน
ทุกครั้งที่ใช้เวลาอยู่คนเดียวนี่ ไม่ได้รู้สึกว่าอยู่คนเดียวไม่ได้นะ
แต่มันทำให้เรานั่งคิดเรื่องต่างๆไปเรื่อยๆ จนบางทีอาจจะเป็นเป็นฟุ้งซ่านไปก็ได้
เรื่องที่คิดส่วนใหญ่ก็เป็น...
คนที่เมืองไทยกำลังทำอะไรกันอยู่น้า จะคิดถึงเราบ้างไหมน้า พอเรากลับไปแล้วจะเป็นยังไงน้า
เมื่อไหร่จะได้เวลากลับบ้านน้า บลา..บลา..บลา
ไม่มีเรื่องของที่นี่อยู่ในหัวเราเลย....
อาจจะเป็นเพราะว่าช่วงเวลาที่มีความสุขในชีวิตเรามันได้ฝังแน่นในความคิด ความทรงจำ
จนทำให้หลายๆครั้ง ที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ช่วงเวลานั้นมันจะผุดขึ้นมาในหัวเราโดยอัตโนมัติ
และช่วงเวลาเหล่านั้น...ผู้คนเหล่านั้นที่มีส่วนร่วมในความสุขของเรา
ไม่มีใครอยู่ที่นี่เลยสักคน...
คิดถึง...จนบางครั้งก็ห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่เลย
อยากกลับไป...เพื่อจะมีช่วงเวลาที่ดีๆด้วยกันอีกครั้ง
จนกว่าจะได้พบกัน
posted by *BoW* @ 11:20 PM
4 Comments:
Red leaves..lonely heart
Cold weather..far apart
Autumn..'ve just started
See you..in march
take care -_-
อยากไปเที่ยวบ้างจังเลย
แต่วันนี้ไม่ได้ออกไปไหนเลย
เพราะว่าน้ำท่วมอ่ะ
ถ้าพี่โบว์ไม่มีไรทำก็แวะไปไดแพรวบ้างนะ
คนที่นี่เป็นยังไงกันบ้างหรอ
กำลังจะบ้าตายกับจุฬาฯ วิชาการกันทุกคนเลย เหอเหอ
คิดถึงแกเช่นกัน
ที่นี่ลมหนาวมาแล้วเหมือนกัน....เฮ้อ ช่วงเวลาแห่งค วามเหงา...ใจ
พี่โบว์นี่น่าอิจฉาอ้ะได้ไปเที่ยวแต่ที่สวยๆ งึ่มๆๆ
อยากไปมั่งอ้ะ
คนที่นี่ก็คิดถึงเหมือนกันนะ....บลา บลา บลา
Post a Comment
<< Home