โอซาก้า...กับวันแรกๆ
หลังจากผ่านคืนแรกมาแล้ว...
ตื่นเช้ามาก็ม่คำถามเกิดขึ้นในหัวนิดหน่อย ว่า...
"นี่มันที่ไหนกันหว่า??"
เคยเป็นกันบ้างไหม เวลาตื่นมาคนเดียวในที่ไหนก็ไม่รู้
แต่พอระลึกได้แล้ว คำพูดต่อมาที่ปรากฎในหัวก็คือ"เราต้องอยู่ได้สิ..."
จะว่าไป...
เราก็รู้สึกดีกว่าเมื่อวานเยอะนะ
อาจเป็นเพราะว่า เมื่อวานนี้มันเป็นวันแรก
แล้วอยากจะบอกว่ามันไม่ได้ทำอะไรเลยทั้งวัน
ก็สงสัยว่ามันจะให้เรารีบมาทำไมหว่า
อ่อ...สงสัยมาให้ใช้เวลาว่างนั่งร้องไห้ล่ะมั้ง
..........
เราก็เป็นคนยังงี้แหละ
..........
วันนี้พอดีว่ามีอะไรทำหลายอย่าง
เช่นไปลงทะเบียน alien registration
ก็ได้เพื่อนหลายคนเหมือนกัน
แต่ก็ต่างชาติอ่ะนะ ไม่รู้จะคุยไรเท่าไหร่
มีคนเวียดนามคนนึง..อยู่ห้องข้างๆ งืดมั่กๆอ่ะ
แล้วก็ไปซื้อของพวกหม้อ จาน ชาม ตะหลิว
แล้วก็ของสดเล็กน้อยอ่า..มีอะไรกินแล้วเรา
แต่พอกลับมา ก็ไม่วายเข้าอาการเดิมเลยคิดถึงอ่ะ....เข้าใจป่าววว
พอเปิดเพลงไม่หลับไม่นอนของมาช่าฟัง
ก็รู้สึกว่า...มันไม่เห็นจะตรงเลยอ่ะ
ไอ้อาการที่บอกว่าคิดถึงเธอแล้วนอนไม่หลับเนี่ยนะมันไม่เกิดกะเราอ่ะ
เพราะเราจะรีบๆนอนเลย เพราะตอนนี้เรารู้สึกเหลือเกินว่า
"ไอ้การคิดถึงแล้วไม่ได้เจอเนี่ยนะ...มันเป็นความทรมาณอย่างหนึ่ง"
เคยเป็นกันบ้างไหม? เล่าให้ฟังกันบ้างสิ
วันนี้...ก็ยังไม่มีมือถือใช้ ไม่มีโทรศัพท์ใช้
ส่วนเน็ทก็ต้องรอวันอังคารเดี๋ยวจะมีบริษัทมาติดให้ เดือนละตั้ง 5775 เยนแหน่ะ!!
แต่ก็โอนะ..ดีกว่าไม่มีใช้
อ่อ..ส่วนที่ใช้อยู่เนี่ยเป็นการพึ่งใบบุญของพี่คนไทยคนนึง ที่บังเอิญไปรู้จักกันแล้วเค้าอยู่หอเดียวกันอ่ะ เ
หอๆเลยเอาคอมไปตั้งใช้ที่ห้องเค้า โดยใช้ wireless ของเค้าได้
แหะๆ แก้ขัดนะ
ส่วนวันที่เค้าไม่อยู่ เค้าก้อบอกให้เอาคอมมาตั้งเล่นหน้าห้องเค้าได้
อ้อ...แล้วพี่คนเดียวกันเนี่ยแหละ เค้าบอกว่าจะพาไปเอาทีวีฟรีพรุ่งนี้สบายไหมล่ะ เหอๆ
วันนี้ต้องไปก่อนนะ....ดึกแล้วล่ะ เอาเวลาเมืองไทยบอกไปสอง ชม.นะ
บ๊ายบายทุกคนจ๊ะอย่าลืมมาเม้นท์กันเยอะๆนะ
ตื่นเช้ามาก็ม่คำถามเกิดขึ้นในหัวนิดหน่อย ว่า...
"นี่มันที่ไหนกันหว่า??"
เคยเป็นกันบ้างไหม เวลาตื่นมาคนเดียวในที่ไหนก็ไม่รู้
แต่พอระลึกได้แล้ว คำพูดต่อมาที่ปรากฎในหัวก็คือ"เราต้องอยู่ได้สิ..."
จะว่าไป...
เราก็รู้สึกดีกว่าเมื่อวานเยอะนะ
อาจเป็นเพราะว่า เมื่อวานนี้มันเป็นวันแรก
แล้วอยากจะบอกว่ามันไม่ได้ทำอะไรเลยทั้งวัน
ก็สงสัยว่ามันจะให้เรารีบมาทำไมหว่า
อ่อ...สงสัยมาให้ใช้เวลาว่างนั่งร้องไห้ล่ะมั้ง
..........
เราก็เป็นคนยังงี้แหละ
..........
วันนี้พอดีว่ามีอะไรทำหลายอย่าง
เช่นไปลงทะเบียน alien registration
ก็ได้เพื่อนหลายคนเหมือนกัน
แต่ก็ต่างชาติอ่ะนะ ไม่รู้จะคุยไรเท่าไหร่
มีคนเวียดนามคนนึง..อยู่ห้องข้างๆ งืดมั่กๆอ่ะ
แล้วก็ไปซื้อของพวกหม้อ จาน ชาม ตะหลิว
แล้วก็ของสดเล็กน้อยอ่า..มีอะไรกินแล้วเรา
แต่พอกลับมา ก็ไม่วายเข้าอาการเดิมเลยคิดถึงอ่ะ....เข้าใจป่าววว
พอเปิดเพลงไม่หลับไม่นอนของมาช่าฟัง
ก็รู้สึกว่า...มันไม่เห็นจะตรงเลยอ่ะ
ไอ้อาการที่บอกว่าคิดถึงเธอแล้วนอนไม่หลับเนี่ยนะมันไม่เกิดกะเราอ่ะ
เพราะเราจะรีบๆนอนเลย เพราะตอนนี้เรารู้สึกเหลือเกินว่า
"ไอ้การคิดถึงแล้วไม่ได้เจอเนี่ยนะ...มันเป็นความทรมาณอย่างหนึ่ง"
เคยเป็นกันบ้างไหม? เล่าให้ฟังกันบ้างสิ
วันนี้...ก็ยังไม่มีมือถือใช้ ไม่มีโทรศัพท์ใช้
ส่วนเน็ทก็ต้องรอวันอังคารเดี๋ยวจะมีบริษัทมาติดให้ เดือนละตั้ง 5775 เยนแหน่ะ!!
แต่ก็โอนะ..ดีกว่าไม่มีใช้
อ่อ..ส่วนที่ใช้อยู่เนี่ยเป็นการพึ่งใบบุญของพี่คนไทยคนนึง ที่บังเอิญไปรู้จักกันแล้วเค้าอยู่หอเดียวกันอ่ะ เ
หอๆเลยเอาคอมไปตั้งใช้ที่ห้องเค้า โดยใช้ wireless ของเค้าได้
แหะๆ แก้ขัดนะ
ส่วนวันที่เค้าไม่อยู่ เค้าก้อบอกให้เอาคอมมาตั้งเล่นหน้าห้องเค้าได้
อ้อ...แล้วพี่คนเดียวกันเนี่ยแหละ เค้าบอกว่าจะพาไปเอาทีวีฟรีพรุ่งนี้สบายไหมล่ะ เหอๆ
วันนี้ต้องไปก่อนนะ....ดึกแล้วล่ะ เอาเวลาเมืองไทยบอกไปสอง ชม.นะ
บ๊ายบายทุกคนจ๊ะอย่าลืมมาเม้นท์กันเยอะๆนะ
ภาพทางเดินเข้าหอพัก
Osaka University International House
posted by *BoW* @ 7:00 PM
11 Comments:
สู้ๆค่ะ (สั้นๆได้ใจความ)
สู้ๆ สู้ตายนะคับ พี่
เม้นที่ 4 ..โย่วๆชอบเลขนี้....
พี่โบว์..ไปถึงแล้วเนอะ....
แว้บๆแต่ก้อไกลกันเชียว....
ถึงที่ผ่านมาหนูจะไม่ได้เจอพี่โบว์ที่คณะตลอดๆ แต่พอรู้ว่าไม่อยู่ก้อคิดถึงเหมือนกานนะ
ยังไงก้อจะเข้ามาเม้นบ่อยๆนะจ๊ะ....ขอให้ปรับตัวได้เร็วๆ สู้ๆสู้ตายยยย*
ว่างๆก้อลองทำธีมใหม่เองดิ
มันเพลินๆหนุกๆอ่ะ แล้วก้อโหลดรูปลงด้วยบ่อยๆน้า อยากเห็นอ้ะ :)
สู้ นะโบว์
TaKe CaRe YoUrSeLf
พี่โบสู้ๆน้า เดี๋ยวก็กลับมาแร้วมาเจอกานๆ
อย่าเอาแต่นั่งคิดถึงคนที่นี่จนไม่ได้กินข้าวนะ
เดี๋ยวจะผอมแย่นะคับ
ได้รู้จักคนไทยดีๆก็ดีแล้วล่ะ พึ่งพาได้ด้วยอะ
ระวังตัวด้วยนะคับ อยู่ห่างไกลพ่อแม่ (เพื่อนด้วย)
กินข้าวนะคับ ไม่กินโกด
take care
เหงาเหมือนกัน
แต่อย่าให้ความเหงามันมาทำให้เศร้านะ
มันก็เป็นแค่ความรู้สึกวูปนึงเด๋วมันก็ผ่านไป
สู้ๆครับ
พวกผมจะเป็นกำไลให้พี่ที่นู่นนะ ( กำไลจัง ) สู้ๆ พี่ สู้ต่อไป Takeshi แล้วพบกันตอนหน้า
keep on fighting na P'Bow
do not give up na
เอ่อ...
ขอแนะนำว่าอย่าฟังเพลงรักหรือเพลงอกหักที่เป็นภาษาไทยหรืออังกฤษ(ฝรั่งเศสด้วย!) - -"
จะให้ดีควรไปหาเพลงญี่ปุ่นมาฟังซะ
จะรักหรืออกหักก็ช่าง
นอกจากจะฟังไม่ออกแล้วยังได้ฝึกภาษาด้วยยยย
(เมื่อก่อนเราก็ทำงั้นเหมือนกันน่ะ.. โฮะๆๆ)
เป็นคนชอบดู blog ชาวบ้านเค้าหง่ะ(ประมาณ...ชอบสอดงัย) ชอบ blog ของโบววว์มาก นั่งอ่านแล้วขำนำตาไหลเชียว โบว์สู้สู้แล้วกันนะแล้วจาแวะมาเรื่อยๆคับ
Post a Comment
<< Home